Kracht naar Kruis?
Geplaatst door
Kracht naar kruis
Een kruis om iemands nek. Niet zo´n kleintje ook. Een groot, zwaar houten kruis wat is daar om de nek van een man zie bungelen. Nog niet zo lang geleden droeg ik ook een kruis. Nou ja, een veel kleiner exemplaar dan dit. Een prachtig kruisje van goud aan een gouden ketting. Ik heb het cadeau gekregen toen ik mijn communie als kind deed. Dat deed ik met veel plezier en ik heb het kruisje ook jaren met veel plezier gedragen.
Als ik zo eens kijk naar dat grote houten kruis om de nek van de voorbijganger die ik aanschouw… sta ik daar in gedachten even bij stil. Het is op dit moment immers de aanloop naar Pasen. We zijn in de goede week. Op goede vrijdag denken veel mensen aan het feit dat Jezus is gestorven aan het Kruis. Gelukkig kunnen we dit later ook goede vrijdag noemen en denken we vooral aan het feit dat Hij is opgestaan en aan alle goede dingen die hij heeft gedaan of waar Jezus als figuur symbool voor staat.
Blijven dragen of loslaten?
Toch laat dit kruis me niet helemaal los. Ik vraag me af of wij mensen het kruis wel helemaal hebben losgelaten? Wat als een kruis symbool staat voor alle lasten die wij op ons nemen. Regels, voorschriften e.d. die wij elkaar, maar vooral onszelf opleggen? Wij mensen willen samen dragen, ergens bij horen. Dat doen we ook. Wanneer er in een systeem, een familie iets naars gebeurt dan gaan we samen dragen. We dragen zelfs generaties lang grote geheimen of nare gebeurtenissen met ons mee.
Als ik naar dat grote zware kruis kijk dan heb ik een wens. Mijn wens is dat mensen zich los maken van hun eigen kruis. Of dat wat we zijn gaan dragen als een kruis maar eigenlijk niet van ons is. Geen kracht naar kruis. Dus niet dragen wat je te dragen hebt, en steeds een schepje er boven op, maar opstaan. Leven. Losmaken. Er zijn zoveel geheimen, regels, voorschriften die we al veel te lang mee dragen. We hebben merendeels zelfs geen idee wat we allemaal meedragen. Natuurlijk omdat we onder andere verbonden zijn met familieleden en andere generaties uit liefde, maar als we dragen wat een ander toebehoort, werk dit belemmerend. De kinderen van deze tijd dagen ons hier al toe uit. Er mag meer bewust worden. Het is een tijd waarin wel mogen voelen en uiten.
Ik blijf me geïnspireerd voelen door het paasverhaal. En tegelijkertijd kijk ik naar ook de natuur om me heen. Waar ook wij onderdeel van zijn. Het wordt donker, en altijd weer licht, het is altijd het meest donker net voordat het licht wordt. Dat is het verhaal van het leven. Om te groeien en te bloeien heb je tijd, voeding, aandacht en vooral licht nodig. Licht van de zon, maar ook licht in lichter leven. De zon rechtop tegemoet lopen. Als je meer draagt dan voor jou goed is kun je niet volledig tot bloei komen. Ik ken ouders die dit voor zichzelf eigenlijk voor lief nemen, maar als het hun kinderen betreft dan is het een ander verhaal. Maar als jij wilt dat je kinderen vrij hun eigen ontwikkelingen door kunnen maken, wat mag jij, als hun ouder, dan loslaten? Onbedoeld geef je belemmerende overtuigingen ook weer door.
Waar mag jij voor gaan staan? Voor jezelf en in je eigen leven? Want dat is volgens mij pas een krachtige manier van opstaan, je eigen leven LEVEN!
