Zelfvertrouwen voelen en kunnen geven
Geplaatst door
Beschermen
Ze staat een beetje te wiebelen op haar cirkel en wil een beweging maken. Ik vraag haar deze te volgen. Ze trekt het cirkeltje dat zij neergelegd heeft voor haar oudste dochter dichterbij. En nog iets dichterbij.
‘Dat is waarschijnlijk niet goed, maar zo voelt het’ Ik vertel haar dat er bij deze oefening niet zoals bestaat als goed of fout maar dat het slechts om haar beleving draait. ‘Het is niet zo dat ik mijn jongste minder dichtbij wil hebben, maar hij heeft ook meer een band met zijn vader heb ik het idee. Ik wil haar gewoon zo graag beschermen ofzo…’
Zelfvertrouwen
Deze moeder is bij mij omdat ze haar dochter graag wil helpen met haar zelfvertrouwen. ‘Ze kan veel meer dan dat zij laat zien, en dat baart o.a. school zorgen. Maar ik weet dat het goed komt. Ze is zo lief, sterk, creatief. Maar we moeten wel mee in het geheel en gedoe. School en alles wat er van haar gevraagd wordt. Eigenlijk vind ik dat zelf ook best onzin. Maar ja, wat doe je er tegen?’
‘Ik weet dat het goed komt. Ik zou haar eigenlijk vooral willen laten weten: blijf wie je bent. Vertrouw maar op jezelf. Je hoeft je niet zo aan te passen. Dat heb ik namelijk wel gedaan. Ik deed braaf wat er gezegd werd. En als ik het idee had dat het beter kon deed ik net een stapje harder. Maar echt gezien om wie ik ben werd ik niet. Nooit. Eigenlijk was het gewoon niet genoeg. Er moest altijd iets verbetert worden, weer opnieuw gedaan, nieuw geleerd. Leren vind ik heel leuk maar hoe het in school aangeboden wordt is ook wel gewoon een vorm van mensen vormen. De kinderen hebben weinig keuze en wel vertellen we dat hun toekomst er vanaf hangt. ‘
‘Nu ben ik aan het ontdekken wie ik ben. Dat lijk ik kwijtgeraakt te zijn. Ik geloof dat je alles kunt zijn wie je wil. Dat je je dromen waar kunt maken, waar een wil is is een weg. Toch ben ik als kind dat doorzettingsvermogen kwijt geraakt lijkt het wel. Alsof ik mijzelf niet belangrijk genoeg meer vond. ‘
In deze sessie komen we dus bij de pijn van moeder. Ze vertelt eerst over haar dochter die ze iets waardevols wil meegeven, maar tegelijkertijd komt ze uit bij een stuk van zichzelf dat ze lijkt te zijn kwijtgeraakt.
Je kunt niet geven wat jezelf mist
Deze moeder wil iets heel waardevols aan haar kinderen meegeven. Vooral aan haar oudste dochter.
Toch is de belangrijkste motivatie die ze noemt ook haar eigen pijn. Het gemis. Wanneer we onze kinderen willen geven wat we zelf zijn kwijtgeraakt wordt het toch een wat ingewikkeld verhaal. Want waar haal je het vandaan? vaak hoor ik ouders zeggen: ‘maar het laatste wat ik wil is dat zij die pijn voelen.’
De pijn die jij hebt gekend wil je als ouder niet doorgeven aan je kinderen. Je stopt er dus veel tijd en vooral ook (soms onbewust) veel energie in om het te voorkomen. Echter daarmee projecteren we onbedoeld wat we nu juist niet wilde voor onze kinderen.
Verbinding
Onze kinderen zijn vooral met ons verbonden in het gevoel. Ze zijn vanuit ons geboren we hebben ze het leven doorgegeven vanuit alles wat we zijn. Niet alleen je ‘goede’ kanten, leuke ervaringen en gevoelens maar alles. Het hele leven zelf heeft alle kanten. Wij kunnen leven naar wat we willen en afkeuren wat we niet willen. Maar we kunnen het niet wegpoetsen. Wanneer we dit wel proberen is het juist meer aanwezig. Alles heeft namelijk meer zijn of haar recht. Het mag er zijn. Ook pijn en verdriet. Het gaat er om hoe jij ermee omgaat.
In dit geval kan het zijn dat deze moeder vooral het gemis aan zelfvertrouwen doorgeeft. Ondanks haar goede bedoelingen juist ook haar dochter het gevoel kan geven dat het nooit goed genoeg is. Ze vindt wel dat ze vertrouwen mag hebben in het kunnen van haar dochter, maar echt verbinding maken met dit gevoel is lastig voor haar. Ze wil het haar dochter geven door haar dichtbij te trekken, te beschermen. Iets bij haar op te vullen. Maar daarmee loopt haar dochter ook ervaringen mis. Ze moet het dus, vooral op dit gebied doen met de ervaringen van moeder. Moeder die haar wel vertelt dat zij in zichzelf mag geloven maar tegelijkertijd voelt een kind (onbewust) ook de pijn daarvan bij moeder. Kinderen doen niet liever dan ouders ‘helpen’ dragen van pijn of verdriet. Net zoals wij ouders dit het liefste voor onze kinderen doen.
We hebben niets te ‘fixen’
De ‘lading’ rondom dit stuk ligt vooral bij moeder. Wanneer zij dit vol kan omarmen, ook het verdriet, de pijn. Dit echt mag helen in zichzelf kan zij meer vertrouwen ervaren in zichzelf. Verbinding maken met vertrouwen doordat de lading er wat af gaat. Er ontstaan ruimte. Wanneer zij meer verbinding kan maken met het vertrouwen in zichzelf kan zij ook écht vertrouwen geven aan het dochter.
Natuurlijk mag haar dochter vervolgens nog haar eigen ervaringen op doen rondom dit stuk. Maar hoe mooi is het dat wanneer dochter het even niet meer weet, het vertrouwen niet meer zo goed kan voelen. Bij haar moeder terecht kan en mag ‘leunen’ op iemand die niet vanuit tekort dit wil ‘fixen’ bij haar dochter maar er voor haar kan ZIJN?
