Ze is bang…
Geplaatst door
Ze is bang, bang om alleen te zijn, bang om alleen te
slapen, bang om zonder mama te zijn.
Bang zijn zit haar best wel een beetje in de weg maar eigenlijk is het ook wel fijn. Zo kun je namelijk toch een beetje klein blijven, bij mama blijven…”ik kan mama niet loslaten. Misschien wil ik mama ook niet loslaten omdat ik voel dat het ook voor mama niet fijn is.”
Een mama aan het woord, die vanuit een opstelling invoelt op
de beleving van haar dochter.
Moeder vertelt mij in een eerste gesprek hoe benauwend zij dit eigenlijk al heel lang ervaart. Ze gunt haar dochter het gevoel van vertrouwen in zichzelf, de veiligheid ervaren die ze naar haar inzien wel biedt. ”En gek eigenlijk dat zij toch ergens lijkt te voelen dat ik dat nodig zou hebben, ik ben namelijk altijd graag op mijzelf en juist niet zo afhankelijk.”
Moeder heeft oog voor de angst van haar dochter en kijkt steeds samen met haar dochter hoe ze toch een veilige setting kunnen bieden. Maar, zo vertelt ze: er zit echt iets in onze wisselwerking want ik krijgt toch ergens ook de kriebels wanneer zij mij zo nodig heeft. Waar blijft mijn ruimte? Ik merk dat ik ook wel een beetje boos wordt dan.
Overtuiging – ik moet het zelf doen
Tijdens de sessie komen we tot de ontdekking dat moeder een
sterke overtuiging heeft ontwikkeld: ‘ik moet het zelf doen’ Klein en kwetsbaar
voelen is lastig en voor haar hangt er een bepaald gevoel bij van: dat nooit,
want dan is het over.
Ze wil haar dochter
uiteraard het gevoel van vertrouwen en veiligheid geven, maar gaandeweg gaan
wij op zoek naar de reden dat de sterke overtuiging in haar leeft van ‘ik moet
het zelf doen’
Er onder zit een grote pijn. Al klein heeft moeder het gemis weer van haar moeder ervaren. Al heel klein, als baby, moest zij een aantal dagen in het ziekenhuis verblijven. Zoals dat, zeker toen nog vaak ging waren de kindjes heel wat uurtjes zonder ouders in het ziekenhuis. Een baby heeft vooral nog de warmte, de voeding (in alles waar voeding voor staat) nodig. Daarbij kun je je afvragen of een baby kan begrijpen wat maakt dat zij alleen daar ligt. En of mama überhaupt wel weer terugkomt.
Omkering
Al die spanning en stress die daarbij komt kijken, de pijn,
het verdriet, het is te groot voor een baby op dat moment. Ergens heeft zij
innerlijk besloten niet meer afhankelijk te willen zijn, maar dat is feitelijk
onmogelijk voor een baby. Door het besluit in jezelf te nemen onafhankelijk te
willen zijn maakt dat je als het ware in jezelf ook afstand neemt van het
afhankelijke deel in jou. De kleine kwetsbare. Daar zit niet alleen pijn, want
door die pijn toe te laten en te doorvoelen. Alles wat daarbij komt: de
machteloosheid, boosheid, gevoel van verdwijnen….
Juist die grote au toelaten maakte dat deze mama meer en meer in contact kwam met haar kwetsbare, pure zelf. Die met een bepaalde levenslust en missie naar de aarde is gekomen. Ze merkt dat ze niet alleen kwetsbaarder op kan stellen, wat ervoor zorgt dat ze meer kan openen naar de mensen om haar heen, maar vooral ook meer rust ervaart in zichzelf. Minder haar best doen, zo voelt het. Ze merkt daarnaast dat ze meer zin heeft om met haar dochter te spelen, spontaan een liedje zingt of samen lekker creatief bezig te zijn. De aanwezigheid van haar dochter ervaart ze dan helemaal niet als benauwend. Ze is zelf verwonderd over het feit dat haar dochter zo’n krachtige spiegel heeft voorgehouden. Ik kon niet meer aanhankelijk zijn, en zij doet dit juist enorm.
Stap voor stap (weer) in verbinding
Ze is er voor haar gevoel nog niet, want tja soms is het
gewoon nog een mega trigger het afhankelijke gedrag van haar dochter. En
tegelijkertijd omarmt ze deze feilloze spiegel waarin zij ziet dat ze juist op
die momenten eraan herinnerd wordt dat ze zacht naar zichzelf mag zijn.
Aanwezig in het moment. Het overlevingsprogramma van de grote sterke veel meer
naar de achtergrond mag en mag verbinden met de kleine kwetsbare die zich echt
over mag geven en zich gedragen mag voelen. Door meer en meer dit gevoel zelf
te kunnen ervaren of toelaten merkt ze dat haar dochter minder die kant van de
afhankelijke toont. Of… ik ga er anders mee om zegt ze lachend, of ze pikt op
dat dat in mij niet zo meer speelt of… Het maakt eigenlijk niet uit zegt ze,
het is zo subtiel en tegelijkertijd van grootste impact. Ik ben blij met dit resultaat
in het proces.
