Verdriet
Geplaatst door
Soms voel ik mij zo verdrietig. Maar ik weet niet goed waarom.
Een jong meisje van 8 jaar vertelt mij dit in een coachingsessie. Uiteraard gaan we aan de slag met haar gevoelswereld. Op spelenderwijze ontdekken we hoe haar gevoelswereld er van binnen uitziet, o.a. met behulp van tekenen.
Verbinding met mama
Ook gaan we terug naar de tijd dat zij nog bij mama in de buik was. Het leuke aan het werken met kinderen is dat je hen vrij gemakkelijk mee kan nemen naar die vroegere belevingen. Het denken ‘dat kan niet’ of ‘’dat weet ik niet meer’ zit nog niet altijd in de weg, zoals bij veel volwassenen.
We ontdekken dat het meisje intens verbonden was met mama en
de gevoelens van mama tijdens de zwangerschap. Mama was verdrietig. Waarom weet
het meisje niet zo goed maar ze lijkt zich er mee te hebben verbonden. Ze wil
dichtbij mama blijven om mama te helpen met het verdrietige gevoel. Maar er is
ook een tijd dat zij geboren werd. We ontdekken dat dit meisje dat op dat
moment niet goed heeft beseft. De geboorte voelt als verlaten van een veilige
plek. Verlaten van mama. Gekoppeld daaraan een overtuiging: ‘ik heb mama in de
steek gelaten’.
Op eigen benen
Door dit uit te spelen, tekenen en vooral ook te voelen gaat
dit meisje meer en meer begrijpen wat daar is gebeurd in de tijd dat ze een
baby’tje was. Nu kan ik haar aanspreken op haar denken en taalig vermogen. Zij
kan zich goed voorstellen dat een babytje bij mama wil zijn. Maar ook dat het
de bedoeling was om ter wereld te komen. De baby heeft mama niet in de steek
gelaten. Vervolgens kunnen we werken aan het langzaam losweken van mama ‘in de
gaten houden’ en altijd dichtbij willen zijn als klein meisje en nu als 8
jarige het liefst ook nog. Maar dit is als het ware het babytje in haar dat nog
niet begrijpt dat ze ook op eigen benen mag staan.
De spiegelende boodschap naar moeder
Naast kindercoaching was het van belang om vooral ook met moeder te werken. Want wat is het verdriet dat zij bij moeder ervaart? Waar kan zij moeilijk van loskomen? Hier ligt een taak van moeder.
Moeder vindt dit lastig. Ze herkent het gevoel heel goed. Het verdriet. Ze vind het lastig dat haar dochter dit zo aanvoelt bij haar. Ook zij kan het namelijk niet plaatsen. ‘Ik had en heb geen reden om verdrietig te zijn. Maar tijdens de zwangerschap was dit inderdaad heel sterk aanwezig. En nu nog kan het mij zomaar overvallen’. Al was zij als meisje juist helemaal niet aanhankelijk naar haar moeder. Ze wilde juist heel graag goed aantonen dat zij wel op eigen benen kon staan. Moeder zo min mogelijk nodig zou hebben en zo min mogelijk tot ‘last’ (ook een vroeg gecreëerde overtuiging).
Afkeren van de pijn…
In een opstelling kijken we naar het gezin van herkomst van
moeder. Wanneer zij haar moeder een plekje geeft kan zij er niet zo goed naar
kijken. Ik houd van mijn moeder maar wil liever niet verbonden met haar zijn…
Ze schrikt van haar eigen uitspraak, dat kan ik toch
eigenlijk niet zeggen. Maar zo voel ik het wel. Ik wijs haar af. We duiken
dieper op het gevoel in en ontdekken wat precies zij afwijst van haar moeder.
We komen bij de jeugd van haar moeder uit.
Als vanzelf komen de woorden, alsof ze vertelt in naam van haar moeder: ‘Er was niet veel. We moesten gewoon blij zijn met wat er was. We hadden elkaar. Te eten, een huis. Dat was goed. Ik durfde niet om meer te vragen. Niet tot last zijn. Mijn moeder (oma van moeder 8 jarige dus) had pijn en verdriet om… tja wat eigenlijk?’ Daar gaat het even op slot. De lieve dappere mama van het 8 jarige meisje staat wat bevroren in de opstelling. Ik leg haar uit dat we waarschijnlijk bij iets komen dat oma liever verborgen heeft willen houden. Dat ze daarom stuit op enige weerstand. Als kleinkind, kind van het kind dat deze vrouw gedragen heeft is het wel voelbaar. Er mogen nu woorden gegeven worden aan dat wat gevoeld is en gedragen. Waar jullie, de vrouwen na oma, allemaal aan hebben geprobeerd mee te dragen. Maar hetgeen waar het om draait is waarschijnlijk al heel oud. Al gebeurt. Het is tijd dat de pijn geheeld mag worden.
Recht op bestaan
Na een diepe zucht besluit de mama waar ik mee werk dat het inderdaad tijd is dat er het één en ander boven tafel komt. Vooral ook omdat ze er klaar mee is. Het onbegrepen verdriet. Dat wat zo aan kan grijpen en zelfs haar dochter nog bereikt heeft. We komen op een stuk uit waarin oma zich erg onveilig heeft gevoeld. Het was niet de bedoeling dat zij in verwachting zou raken. Dat is wel gebeurt. Het kindje in haar buik heeft zij zoveel mogelijk verborgen willen houden. Maar dat maakte haar ook boos, verdrietig. Dit kindje had ook recht op een bestaan. Wanneer we verder kijken in deze tijd ontdekt de vrouw waar ik mee werk dat het kindje vlak na of tijdens de geboorte is overleden. De pijn, het verdriet, het is zo voelbaar….Ze huilt diep en intens.
Stap voor stap krijgen we het verhaal van dit verlies naar boven. Ze ervaart het als heftig maar ook als iets wat echt gezegd en gehoord mag worden. Als ik dit kindje alsnog een stem geef. Het verdriet van oma… De boosheid ook. Want het mocht niet gezegd ofzo. Mensen deze alsof er niets was gebeurd. Niets aan de hand was. Alsof het kindje nooit bestaan had en dat alles daar moest mijn oma mee verder leven. Logisch dat zij het lastig vond om zich te verbinden met de kinderen die erna kwamen…
Verbinding mag weer liefde worden
Uiteraard heb ik deze vrouw verder begeleid om dit gebeuren
te helen in het systeem van de vrouwenlijn waar zij en haar dochter van 8 mee
verbonden zijn. Zo heeft ze in een opstelling het kindje een plekje gegeven en
heeft zij symbolische handelingen gedaan richting haar oma en haar moeder.
Verbinding mag weer liefde worden, zijn haar woorden. Niet vanuit angst en
verdriet.
Het mooie van dit alles is dat zij nu in de relatie met haar
8 jarige dochter verschil merkt. Zij is minder bang en minder gericht op mama.
Moeder zelf kan minder streng zijn naar zichzelf doordat zij de overtuiging ‘ik
mag niet tot last zijn’ beetje bij beetje loslaat. Het is veilig om intens veel
liefde te voelen voor de mensen om je heen. Voor de kinderen.
Verdriet was er niet voor niets. Tranen voelbaar die via
deze jonge, krachtige vrouwen alsnog gehuild mochten worden.
