Ieder kind doet er toe
Geplaatst door
Ook de kinderen die niet geboren werden
Zwijgen
Er was een tijd dat men dacht dat zwijgen beter was. Alles wat niet werd uitgesproken, of besproken dat bestond niet. Zeker wanneer het ging om buitenechtelijke kinderen bijvoorbeeld, liefde affaires, ‘foute’ familieleden in de oorlog: taboes!
Toch hebben de sporen van jaren geleden hun uitwerking nog altijd. Volgende generaties ‘voelen’ dat het niet klopt. Kinderen die zich vervreemd voelen, angst of onrust ervaren terwijl hier geen ‘logische’ aanleiding toe lijkt.
Confrontatie met angst, verdriet en pijn
Ook anno 2020 is het nog altijd lastig om geconfronteerd te worden met angst, verdriet of pijn. Natuurlijk zijn dit stukken waar niemand eens even lekker voor wil gaan zitten. Helaas is het daarom nog steeds vaak zo dat we op verlies bijvoorbeeld vooral praktisch reageren. Zo krijgt menig vrouw na een miskraam te horen (als je het al deelt) ‘Tja, het is de natuur’ of ‘Joh, het lukt vast snel weer’ bijvoorbeeld.
Ook het kindje dat niet kwam doet er toe
Wanneer ik met gezinnen werk, hebben vaak een zorg om één van hun kinderen. Zo ook het echtpaar waar ik tijdens dit schrijven specifiek aan moet denken. Ik vraag hen in de oudersessie naar hoe zij het gezin beleven. Zo mogen ze ieder gezinlid met een opstelling een plek geven. Ik vraag moeder te gaan staan op haar plek. De plek die zij zichzelf gegeven heeft. Een van mijn eerste vragen is of er nog andere zwangerschappen zijn geweest. Ze schiet meteen helemaal vol. En reageert vol verbazing en wiebelend: ‘Hoe weet je dit?’ Ik leg haar kort uit dat ik mee voel, maar vooral vragen stel.
Een plekje gegeven…
We tunen in op wat zij voelt. Dit vindt zij lastig, vanuit haar hoofd reageert ze met: ‘maar dit heb ik jaren geleden allang een plekje gegeven. Het is voor mij helemaal geen issue meer. We komen hier niet voor.’
Toch laat haar lichaam iets anders zien. Dikke tranen en een vermoeid gevoel wanneer ik doorvraag over het verlies van dit kindje. De woordspeling ‘een plekje gegeven’ is dus een prima misleiding van het hoofd. Het klopt in feite ook: een plekje ín het lichaam, dat lichaam dat bij uitstek kan voelen en emoties die (nog) aandacht verdienen prima kan parkeren. Jaren lang inderdaad. Maar, net zoals bij deze vrouw, door het niet meer willen/ kunnen voelen gaan we voorbij aan hoeveel energie dit kost.
De weerspiegeling van en naar de kinderen
Samen met ook de partner, kijken we naar hoe zij omgaan met gevoelens. En hoe dit weerspiegelt in het verlangen voor hun dochter waarvoor zij de hulpvraag stelden. Ze is nog steeds zichtbaar aangedaan, maar het mooie is dat moeder en vader samen ontdekken dat zij blijkbaar van zichzelf én van elkaar niet goed doorhebben wat er van binnen afspeelt. Tijd nemen om te mogen voelen. Tijd om te mogen zijn. Dat is precies wat de kinderen van hen zo nodig lijken te hebben. De ouders mogen dit zelf (meer) ontwikkelen zodat ook de kinderen hierin kunnen groeien. Het wordt dan écht voelbaar voor hen.
Een volgende sessie kijken we ook naar voorgaande generaties, het niet voelen heeft een oorsprong en deze wordt al snel ontdekt. Hoe pijnlijk ook, dat mag er zijn. Toen kon het er niet zijn, en wordt het voor vooral deze moeder ineens heel erg voelbaar waarom het kindje dat kort bij haar was wel benoemd mag worden. Geen plekje geven voor jezelf maar ook geuit en gedeeld mag worden met de kinderen. Voor hen was het immers altijd al voelbaar.
Voelen hoeven we niet te leren
Wanneer ik ouders voor de laatste keer spreek vertellen zij mij dat er meer balans te vinden is in het gezin. ‘Je voelt het gewoon, zo vertelt moeder’ 😉 ‘We staan er anders in nu, er mocht aangeraakt worden en écht een plek krijgen in ons gezin’. Het kindje dat niet gekomen is, heeft zo ook veel gebracht. Inzicht in beide familiesystemen, de pijnpunten en daardoor ook in zichzelf. ‘Ook wij kunnen nu bewuster onze plek innemen en vooral emotioneel meer verbinding aangaan met elkaar en onze kinderen. Hierin zitten nog grote leerpunten, maar die gunnen we onszelf!’
