Hoe creëer ik de rust waar ik zo naar verlang?
Geplaatst door
Rust versus onrust
Ken je dat? Je agenda vol, veel dingen die moeten, druk op je werk en dan de kinderen nog van alles en nog wat aan sport en hobby’s. Zelf wil je ook je sport en sociale contacten een beetje bijhouden… voor je het weet ben je ook gevoelsmatig constant een race aan het rennen.
Ik denk voor veel ouders herkenbaar en zeker in deze tijd een valkuil waar we vaak instappen. We plannen onszelf helemaal vol en we moeten heel wat zo alles bij elkaar. Vinden we of ….? Moeten we van…. Onszelf?
Ze staat op ontploffen…
Het valt mij op dat dit een thema is dat speelt bij meerdere gezinnen waarmee ik de afgelopen weken werkt.
Zo spreek met ouders die mij vertellen hoe zeer zij zo verlangen naar wat meer rust. Hun dochter zien zij af en toe worstelen met zichzelf, de indrukken zijn er teveel en zij wil gewoon haar eigenlijk plan trekken. Zolang dat kan is er niets aan de hand, maar wanneer er iets ‘moet’ zoals aankleden of op tijd naar school, boodschappen doen…. Dan is het lastig voor haar. Vooral wanneer zij het woordje ‘nee’ van haar ouders te horen krijgt dan is het alsof er iets ontploft in haar.
Alsof ze haar dwarsliggen in haar plannen, vrijheid, houvast. Maar natuurlijk willen deze ouders vooral ook gewoon het beste voor hun kind en hoort daar ook af en toe het woordje nee bij.
De onrust die er dan ontstaat in huis, die is wel lastig en zouden ze graag anders zien. Ze merken dat zij meer op hun tenen gaan lopen en dat het hen veel energie kost.
Toch is de rust waar zij naar verlangen lastig te realiseren. Tijd maken, geplande rust nemen lukt af en toe, maar dringt nog niet door. Hoe kun je nu echt meer rust in jezelf ervaren? Deze mensen zijn inmiddels al bewust dat zij niet kunnen stellen dat zij rust zullen ervaren als hun dochter minder ontplofbuien zal hebben. Het is een wisselwerking. Zelf merken ze dat ook zij na een drukke dag meer prikkelbaar zijn en minder leuk reageren. Dus tja.. wie reageert hier op wie?
En ja, zal je net zien dat het altijd gebeurt met juist die drukke momenten van laat thuis van je werk, kinderen ophalen, snel eten koken, bedritueel snel in gang want je wil ook nog weg vanavond of iets voor jezelf doen… Ja, dan lijken onze kinderen juist hun kont in de kribbe te gooien. Hoe moe ze zelf ook zijn en de rust zelf ook eigenlijk nodig hebben. Een verlangen naar rust, maar op deze momenten is vooral de onrust voelbaar.
In de coachingssessies maak ik ouders én kinderen vooral bewust door middel van bewust waarnemen. Voelen. Ervaren.
Rust verscholen achter onrust
Wat is onrust? Waar voel je die? Hoe voelt dat? Waar doe je dat aan denken? Ken je dit gevoel van eerder? Hiermee ontdekken we samen dat deze ouders, ieder op hun eigen manier een soort strijd voeren tegen de onrust. Wegdrukken. Niet willen voelen. Er zit veel verdriet en ook onzekerheid achter verstopt. Al jong en vrij onbewust is men gaan doen. Denken. Minder voelen. Leuke dingen doen. Maar ook de dingen die nu eenmaal moeten. Steeds meer dingen die moeten. En dan vragen mensen dingen aan je, hulp op momenten waarin je eigenlijk even tijd voor jezelf nodig had. Maar je zegt geen nee. Weg ruimte. Nog meer druk, nog meer onrust. Eigenlijk is de onrust een manier geworden om vooral niet teveel te voelen. Bewust willen we de onrust niet, maar het systeem maakt er onbewust al heel lang handig gebruik van door maar door te gaan en o.a. niet voor afwijzing te komen staan, of het gevoel van falen.
Vervolgens doen we een prachtige maar tegenstrijdige ontdekking: met het toestaan van die onrust voelen. In totale hevigheid die onrust verwelkomen. Heel bewust waarnemen. Dwars door die chaos, je kind laten ontploffen en laten razen en zelf gaan zitten. Stilstaan bij wat er nu gebeurt. Gewoon even laten zijn. Voelen. Dit maakt dat die storm van onrust ruimte krijgt. Ruimte om te razen. Zoals een storm ook doet. Eenmaal op het hoogte punt neemt de kracht af. Zo gebeurt dit ook bij hun dochter de volgende keren nadat de ouders heel bewust bij zichzelf proberen te blijven na het oefenen in voelen in de sessies. De ontploffing vliegt de ruimte in en de lading zakt voelbaar. De ouders leren om er wel te ZIJN maar vooral ook niet in de emotie te schieten. Hoe lastig zij dit soms ook nog vinden, maar dat mag 😉
Energie verandert voelbaar in de ruimte wanneer de ouders dit inzetten. Hun dochter raast uit en …kruipt uiteindelijk op schoot. Een paar snikken, een diepe zucht….
Nieuwe balans
Ouders geven deze ervaring aan mij terug en vertellen daarbij, doordat we zelf hebben geleerd dat we niet meer hoeven te vechten tegen de onrust konden wij rust ZIJN voor onze dochter. ‘Wat een bijzonder gevoel is dit’. Er is niets anders dat wij hebben gezegd maar wel duidelijk anders opgesteld naar onze dochter én we zijn ons nu bewust van het feit hoezeer zij onze innerlijke onrust spiegelt. Die heb je niet één twee drie weg, juist niet. Dat wegdrukken hadden we al geprobeerd. Juist de onrust bewust even laten zijn bracht uiteindelijk rust.’
Rust én onrust. Het zit in onszelf. Ook. Allebei. Een verlangen soms zo groot naar iets dat buiten jezelf lijkt te liggen, maar dwars door alle chaos, toch echt ook in jezelf!
En of er dan nu nooit meer onrust is voor deze mensen in zichzelf of bij hun dochter? Natuurlijk wel. Rust en onrust bleken immers dichterbij elkaar te liggen dan verwacht. De pieken zijn er zeker af, zo laten deze ouders mij weten. De lading is ook af van juist die lastige momenten, waarop je allemaal echt moe bent. Alsof we meer kunnen genieten van de moment waarop het allemaal wel lekker loopt. Met meer ruimte is er ook meer rust voor henzelf ontstaan en dat is een winst voor ons allemaal.
Hoe is jouw balans tussen rust en onrust?
En hoe komt dit tot uiting binnen jullie gezin?
