‘Hij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan!’
Geplaatst door
Hoor je ouders wel eens zeggen: ‘hij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan?’ Ja, dat is inderdaad wat kinderen kunnen doen. Onze kinderen halen het beste in ons naar boven, maar ook kanten waarvan je het bestaan nog niet wist of misschien juist wel al tijden lang heel diep hebt weggestopt. Dat lukt je altijd heel goed. Maar die kleine wezentjes hoeven maar net even op bepaalde ‘knopjes’ te drukken en hop de hele lading komt ongenuanceerd naar buiten.
Kinderen doen dit niet om je te plagen en overigens vaak niet bewust. Wél omdat zij je spiegelen.
Blijkbaar leeft er nog enorme woede, angst of verdriet in jou, wat goed verstopt was ,maar je kind wél naar boven krijgt. Reageer je buiten proportie, schiet je vol in de emotie? Dan heeft die spanning zich eerder flink opgebouwd in jou.
Maar ja, wat móet je daarmee? Daar wil je je kind toch juist niet mee belasten? Je beredeneert voor jezelf: Het komt ook door drukte op het werk, slecht slapen de laatste tijd…
Maar is dat wel de kern van de oorzaak? Of gebruik je dit misschien wel als excuus voor jezelf?
Wil je het echt anders?
Wat als je niet alleen jezelf ermee helpt maar vooral ook je kind? Dan heb je er alles voor over toch?
Lieve mama of papa… wat als ik je vertel dat je niet veel meer hoeft te dóen, maar dat je juist mag voelen? Ook dat wat er zo lastig is in het opvoeden? De ‘slechte’ kanten die in je naar boven komen? Wat als ik je vertel dat er achter die pijn, onmacht of frustratie ontzettend veel kracht, geluk en vermogen tot genieten zit?
Wat zou je belangrijkste motivatie zijn om dit spiegeltje eens waar te nemen? Voor onszelf nemen we deze stap lang niet altijd. We ploeteren veel langer door dan nodig. Beter dat dan de confrontatie aangaan met jezelf… Er is van alles zó belangrijk. Je baan, sporten, vrienden, familie, huishouden op orde houden…
Wanneer ouders contact met mij opnemen gaat het vaak niet lekker met hun kind(eren). Zo verdrietig, zo bang, of zo boos…. dat raakt wanneer je je kind zo ziet worstelen. En precies dát is het moment dat ouders wel gemotiveerd zijn om zelf aan de slag te gaan. Je kind is namelijk meer dan belangrijk voor je. Je houdt zoveel van dit kleine wezentje. Alles voor zijn of haar geluk.
Weet je wat dat kleine wezentje nu écht gelukkig maakt? Waardoor het zich niet bezwaard voelt om zich ook écht gelukkig te voelen, het leven volop te ervaren vanuit een veilige basis? Dat zijn de mensen die deze basis vormen voor hun kind. Juist, de ouders dus.
Jij bent belangrijk voor je kind. Zwaar? Ja, ook. Verantwoordelijk? Zeker! Schuldig? Misschien…
Maar dat schuldgevoel helpt je ook al niet. En zeker niet wanneer je dit als drempel ziet om maar niet dat spiegeltje in te kijken en zelf te kiezen voor de gewenste verandering in je gezin. Niemand anders kan dit voor je doen. Alleen jijzelf! Misschien ben ik met dit blog net iets te scherp, scherper dan dat je van mij gewend bent. Zeg ik je net dat je je drukke leventje misschien wel als excuus gebruikt, laat ik je ook nog schuldig voelen.
Maar kun je echt schuldig zijn aan iets dat je niet bewust bent? Ik denk alleen aan het feit dat je nooit het lef hebt gehad om de confrontatie aan te gaan. Om daar dieper in te duiken en meer over jezelf te ontdekken. En dat spiegeltje blijkt nooit zo hard als het lijkt… Dat wat je namelijk ontdekt, gaat over jou. Verborgen schatten in jou. Wat je al heel lang geleden diep hebt weggestopt, genegeerd of nooit woorden aan hebt kunnen geven. Onze kinderen raken júíst ook dit aan. Ook deze stukken van jou doen er toe. Onder dat wat zo lastig voor je is, vind je namelijk heel waardevolle kwaliteiten van jezelf. Deze mag je ook leven. Kinderen willen namelijk niet een deel van hun ouders, alleen je bewuste deel, ze willen jou helemaal.
Verandering door voelen
Het gaat namelijk niet om wat je allemaal dóet, maar wie je bent.
Je kunt je dus iedere avond voornemen om de volgende dag anders te starten, rustiger te reageren op je kind, de 3 R-en weer eens aanscherpen, of een bepaalde door de vriendin van een vriendin aangerade methode maar weer eens uit de kast trekken om je kind nu echt eens te leren doorslapen…
Of je creëert je verandering door in te zien dat jíj de verandering bent. Excuus dus voor mijn scherpte, maar ik geloof écht dat ouders dé verandering zijn voor hun kind(eren). Alleen jij kunt hét verschil maken voor je kind. Het heeft je veel te leren, maar de waarde van deze lessen bepaal je zelf. Door ze te ontdekken, te voelen, te leven. De verantwoordelijkheid daarvoor kunnen wij niet bij onze kinderen blijven leggen.
Heeft mijn verhaal je geraakt, maar weet je nog niet wat de volgende stap is? Denk je nu, nou ja, leuk, ik ben mij best bewust van dat kinderen als spiegels zijn enzo, maar makkelijker gezegd dan gedaan. HOE? Doe ik dat dan? Top! Dan sta je dus open voor een andere benadering. Een benadering waarin voelen centraal staat, omdat denken meestal al een heel grote rol heeft gespeeld. En dat voelen…tja, dat is nu net wat zo diep gaat tussen je kind en jou. Verbonden met elkaar in liefde.
Kijk wat ik voor jullie kan betekenen
