In verbinding met je kind
Geplaatst door
In verbinding
met je kind
We zeggen wel eens: kinderen denken en doen nog veel meer
vanuit gevoel, staan hier nog meer mee in verbinding. Iets wat we bewonderen in
kinderen, maar waar we niet altijd rekening mee houden in onze omgang met
kinderen.
Kinderen ZIJN gevoel
Mijn veronderstelling is: kinderen zijn gevoel. Alles is nog één. Ze hebben nog niet de meningen, overtuigingen en zelfs soms maskers die wij volwassenen vaak wel hebben gecreëerd. Natuurlijk zijn ook gedachten en overtuigingen handig, zoals je waarden en normen nodig hebt om het leven ook behapbaar te maken voor jezelf. We willen onze kinderen iets leren en bijbrengen. Dat is ook onze taak als opvoeders. Toch denk ik dat wij ontzettend veel van onze kinderen kunnen leren. En dan met name de manier waarop.
Voelen is een onder geschoven kindje in onze westerse maatschappij. In ons contact met kinderen slaan we hierin nogal eens de plank mis. Hierdoor missen we vaak de connectie met kinderen.
Kinderen horen niet alleen je woorden..
Communicatie is breed. Communiceren die je niet alleen in woorden, maar ook in gedrag, houding, gedachten, gevoelens e.d. communiceer je met de ander. Volwassenen zijn meer op woorden gericht. We willen dat onze kinderen naar ons luisteren en laten dit vooral weten met onze woorden. Wat een kind ontvangt zijn niet alleen jouw woorden. Je verwachtingen, je gedachten, je gevoelens is wat er voor een kind allemaal voelbaar is. Soms heb je dit bewust, vaak hebben we dit niet bewust.
Kinderen weerspiegelen dat wat voor hen voelbaar is
Kinderen kunnen niet anders dan voelen, gevoel staat altijd ‘aan’ en kinderen merken en
weerspiegelen dat wat voor hen voelbaar is. Communiceren is een spel van
uitzenden en ontvangen. De reactie die je krijgt is een reactie op hetgeen wat
je uitzendt.
Een herkenbaar voorbeeld voor de meeste ouders wellicht: Je
hebt haast en moet nú weg. Van je kind wil je dat hij of zij: ‘gewoon’ even
doen wat je vraagt! Je kind wordt juist nu dwars, opstandig of doet net of het
niets hoort. Je kind voelt in zo’n situatie met name jouw onrust en druk. Zeker
jonge kinderen snappen tijd en tijdsdruk niet. Ze kunnen daar niets mee.
Communiceren gaat over verbinden.
Zender en ontvanger dienen eerst contact te maken. Op de juiste golflengte af te stemmen als je wil dat jouw boodschap ontvangen wordt. En voordat jij gaat zenden en wil dat de ander ontvangt: hoe open ben jij op dit moment? Is er ruimte om verbinding te maken met jouw ZIJN voor je kind? Ervaar jij ruimte in jezelf? In verbinding met de ander maakt dat je elkaar kunt verstaan. En bij kinderen is het nu eenmaal zo dat zij vaak op een andere golflengte zijn afgestemd dan wij volwassenen. Gevoel speelt hier een centrale rol in.
Kijk je in de spiegel?
Je kind voelt ook jouw voelen, je binnenwereld. Durf je als ouder dus ook die spiegel in te kijken? Hoe ben ik in verbinding met wat in van binnen voel en ervaar? Is er ruimte in mij doordat ik voldoende tijd besteed aan mijn eigen emotioneel welbevinden? Hoeveel ruimte biedt ik mijn kind om te verbinden? Waar kan mijn kind zich mee verbinden?
Voelbaar in verbinding. Dan pas kunnen kinderen je voelen én verstaan. En voor jezelf is dat ook zoveel makkelijker. Ik ken immers geen ouder die er plezier aan beleeft iedere morgen tegen zijn of haar kinderen te roepen dat ze moeten opschieten…
Wat kun je doen?
Wat kun je doen om in verbinding te zijn met je kind? Ik sta echt voor een kijkje nemen in de spiegel en durven voelen waar jouw kind in gedrag op reflecteert. Natuurlijk zijn en blijven er uitdagingen binnen het ouderschap, dus hoe doe je dat dan juist in de alledaagse hectiek?
Misschien kunnen deze tips je inspireren:
- Geef erkenning voor het gevoel van je kind. Help
en leer je kind hier woorden aan te geven. Daar hoef je niet altijd helemaal in
te duiken, vaak is benoemen al genoeg. Dus klopt het dat dit je boos maakt? Pas
dit aan naar de leeftijd van het kind. - Wees in verbinding met jezelf. Helemaal, dus
niet alleen bewust van je gedachten, ook je gevoel doet mee. In verbinding met
jezelf zodat dat jij je kunt gaan verbinden met de ander. - Probeer aanwezig te zijn. Hoor, voel je kind en
bied steun door er te zijn. Helemaal,
in het hier en nu. Wat er straks nog allemaal ‘moet’ doet er NU niet toe. - Wees de ouder.
Erkennen van gevoel is iets anders dan je kind zijn of haar zin geven. - Zak door je knieën en kijk je kind aan wanneer
jij iets wil vertellen en kom ook op gelijke hoogte wanneer je kind jou iets
wil vertellen en probeer erop te letten dat je een open houding aanneemt. - Heeft je kind behoefte aan troost? Geef troost
met je lichaam, een veilige haven op schoot of een heerlijke knuffel. Probeer
daarin helemaal te voelen, en let op de valkuil dat je gaat sussen of met
woorden troosten. Zoals: ‘het valt wel mee’ … - Hoe vaak zeg jij tegen je kind: ‘even
wachten’….mag en kan je kind beroep op je doen wanneer dat voor je kind nodig
voelt? Ook als het in jouw ogen iets onbenulligs is? Op welke momenten en hoe
communiceer je dit met je kind? Natuurlijk mag je kinderen leren om even te
wachten, maar wees duidelijk in je beschikbaar zijn. Wanneer ben je er wel met
je aandacht? - Is er voelbaar tijd en ruimte voor je kind om te
vertellen, met je te lezen of te spelen? Voelt het zich uitgenodigd om tot jou
te komen daarvoor op het moment en manier die past bij je kind?
