Aanvoelen
Als ouder voel je je kind aan. Of hij wel of niet lekker in zijn vel zit. Wanneer hij moe is of het even moeilijk heeft. Soms moet je een beslissing of maatregel nemen voor je kind die minder populair is, maar je weet dat het goed is voor je kind. Voorbeelden daarvan zijn op tijd naar bed, gezond eten en snoepen beperken, een keertje niet afspreken met een vriendje. Grenzen stellen dus.
Een kind wil ook dat zijn ouders zich gelukkig voelen.
Hoe is dat als we het omdraaien? Voelen onze kinderen het als wij niet lekker in ons vel zitten? Hoe is dit voor een kind? Je kunt je voorstellen dat een kind ook wil dat zijn ouders zich gelukkig voelen. Net zoals wij dit voor onze kinderen wensen. Ook onze kinderen zetten zich in voor ons levensgeluk. Hoe doen ze dit? Moeten ze daar soms impopulaire maatregelen voor nemen? Om te zorgen dat papa of mama luistert naar iets wat écht belangrijk is? Wetende dat het uiteindelijk beter is voor jou, mama of papa?
Kind als Spiegel
Ik ben van mening dat we ontzettend veel van onze kinderen kunnen leren. Kinderen zijn als een spiegel. Zij reflecteren dat wat voor hen voelbaar is. Kinderen voelen, kinderen zijn gevoel. Wij denken en vullen in met woorden. Kinderen voelen pure emoties. Die wij misschien al hebben weggestopt, waar wij al niet eens meer naar luisteren.
Waar mag je als ouder naar luisteren?
Wat als we eens beginnen met luisteren naar de onderliggende boodschap van het kind met zijn gedrag? Waar mag je als ouder naar luisteren? Met andere woorden: Wat doet er nu echt toe op dit moment? Wat in jou mag beluisterd worden? Uiteraard is het antwoord op deze vraag voor iedereen anders. Kunnen luisteren naar jezelf en daar ook naar handelen is in deze tijd een waardevol iets. Veel mensen zijn het verleerd en raken gestrest en soms zelf overspannen of ziek. We weten niet meer wat belangrijk is in ons leven of durven hier niet meer naar te luisteren.
Echt luisteren
Natuurlijk, ieder kind luistert wel eens niet. Maar wat het met jou doet, hoe het je raakt, dat is van jou. Natuurlijk ben en blijf jij de ouder en neem jij de leiding. Ik pleit er niet voor om je kind dan maar zijn gang te laten gaan.
Dat lukt niet wanneer je jezelf niet kunt horen.
Waar ik wel van overtuigd ben is dat kinderen nóg beter luisteren naar opvoeders die horen en voelen wat zij zeggen. Echt verbinding durven maken met wat je kind je nu werkelijk te vertellen heeft. Dat lukt niet wanneer je jezelf niet kunt horen. Wat vraag je nu daadwerkelijk van je kind? Doe je dit ook naar jezelf? In jezelf? Luisteren naar wat je hebt te vertellen, het kind in jou heeft te zeggen en daar naar handelen? Want dat is ook wat je van je kind vraagt toch? Dat hij je hoort en doet wat je vraagt.
Schreeuwen hoeft dan niet meer
Met mijn werk merk ik dat wanneer ouders de boodschap bewust worden en durven luisteren (=vooral ook voelen) naar behoeften of verlangens in zichzelf, het kind het gedrag aanpast.
Omdat je voelt dat de frustratie bij jezelf hoort.
Het kind hoeft namelijk niet meer enorm zijn best te doen het onderliggend gevoel van de ouder te weerspiegelen. De ‘lading’ is minder voelbaar voor een kind, omdat jij ‘m voor jezelf hebt opgepakt. Je kind hoeft er dan in gedrag minder hard tegen aan te ‘schoppen’. En jij gaat de strijd niet meer aan met je kind, omdat je voelt dat de frustratie die erbij naar boven kwam bij jezelf hoort. Als je jezelf kunt horen, word je, ook door je kinderen beter gehoord. Schreeuwen hoeft dan niet meer. Je wordt gehoord omdat jij jezelf hoort.
