Onze kinderen doen het voor! – gevoel als sleutel
Geplaatst door
Voelen als sleutel tot een gelukkiger gezinsleven
Onze kinderen doen het voor!
Voelen dat kan je kind als de beste! Het kan niet uit. De kinderen van deze tijd uiten zich, meer dan wij ooit hebben gedaan en gedurfd. Zijn ze daarom gevoeliger dan wij als kind waren? Ik denk zelf van niet. Ieder kind wordt super sensitief geboren. Wel ‘leert’ een kind met opgroeien hoe zich te gedragen. Echter er zijn generaties geweest waarin ‘moeilijke’ dingen niet werden uitgesproken. Hele familie geheimen zijn jaren lang steeds weer onder het tapijt geschoven. Ja, de kinderen van nu hebben te maken met extern meer prikkels vanuit tv, computers, tablets e.d. Maar juist wat voelbaar is in emoties, heeft een grote lading. De ouders bijvoorbeeld, dat zijn in de eerste plaats de belangrijkste mensen voor een kind. Een kind reageert op dat wat voelbaar is. Ken je de uitdrukking: ‘hij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan?’ Ja, dat is inderdaad wat kinderen kunnen doen. Niet om je te plagen en overigens bijna niet bewust. Wél omdat zij je spiegelen. Blijkbaar leeft er nog enorme woede, angst of verdriet in jou, wat goed verstopt was maar je kind wél naar boven krijgt. Reageer je buiten proportie, schiet je vol in de emotie, dan heeft die spanning zich eerder flink opgebouwd.
Gevoel wil worden gevoeld.
Wanneer gevoel niet gevoeld kan worden op het moment, of niet in zijn geheel omdat het bijvoorbeeld een grote impact heeft wordt de beleving, het gevoel erbij als het ware opgeslagen in het lichaam. Het gevoel blijft dan z’n best doen om alsnog gevoeld te worden. Zeker als er al een opeenstapeling van beklijfde indrukken en daaraan verbonden gevoelens aanwezig is in het lichaam. Je kunt je wellicht voorstellen dat dan juist externe prikkels de bekende druppel kunnen veroorzaken. Van binnen is er al veel spanning opgebouwd, en je kind reageert op iets onbenulligs in jouw ogen met een heftige huilbui bijvoorbeeld. Het lichaam is wijs en wil dit opruimen, eruit gooien. En soms hoort daar een handeling bij. Bewegen is een natuurlijke manier van indrukken verwerken. Bewegen, rennen, spelen, of creatief bezig zijn. Maar als iets een behoorlijke lading heeft kan dit ook heel druk bewegen of stampen zijn bijvoorbeeld. Soms hoort er een harde schreeuw bij, of dikke tranen. Het beladen of overladen gevoel gaat op die manier uit het lichaam. Het wordt op die manier ver-werkt.
Huilen, schreeuwen, dat vinden wij lastig
Kinderen doen dit van nature. Alleen hebben zij ouders die dit lastig vinden. Een schreeuwend kind, een stampvoetend kind, in onze ogen vaak om niets. Nu pleit ik er niet voor om je kind altijd maar te pas en te onpas overal tekeer te laten gaan, maar ik hoor ouders vaak zeggen: ‘Mijn kind mag best boos zijn hoor.’ Hoe dan? Hoe mag je écht boos zijn? Hoe mag je kind zich uiten? Hoe ga jij daarmee om? Bied je veiligheid of word jezelf ook boos? Wat mag daarbij wél? We laten hen vaak weten wat daarbij niet mag. Naar mijn idee ontbreekt daardoor juist duidelijkheid naar je kind. Probeer dit voor jezelf eens in kaart te krijgen.
Zeggen, doen, voelen.
Hoe voel jij eigenlijk wat je voelt? Gekke vraag eigenlijk! Je kunt het waarschijnlijk niet ‘bedenken’. Maar probeer er maar eens op te letten.
Wat doe jij met een gevoel? Kun je het bewust waarnemen in je lijf? Schiet je snel in je hoofd? Denk je er iets over? Echt en alleen voelen, waarnemen zonder daar een oordeel of conclusie aan verbinden is best lastig…
Wil je je kind écht helpen met gedrag wat je zorgen baart? Zijn er woede aanvallen meer en vaker dan je lief is? Piekeren of angstgedachten? Probeer dan eens in de spiegel te kijken. Wat voel jij erbij? Wat doet dit bij jou? Die frustratie die het bij je oproept bijvoorbeeld, mag die er zijn? Ook gevoelsmatig? Of heb jij altijd geleerd dit weg te drukken?
Je neemt namelijk je eigen ervaringen mee. Je wil je kind niet met dit vervelende gevoel belasten, omdat het voor jou als kind pijnlijk was, of je vind dat het je niet heeft geholpen emotie te tonen. Al die ervaringen neem je mee en daar je reageert je kind op. Als jij het niet uit, moet je kind harder zijn of haar best doen. Jouw rugzak met opgebouwde lading is namelijk ook voor je kind voelbaar. Of je wilt of niet.
Voelen is ruimte maken
Wat je kunt doen is voelen. En maak hier tijd voor, om op zelfonderzoek uit te gaan. Neem verantwoordelijkheid over je emoties door zelfzorg. Denken, doen, daar doen we al genoeg van. Hoeveel tijd neemt dat wel niet van je dag in beslag? Denken hoe we hadden willen handelen, wat zullen anderen daar wel niet van denken, een oplossing ‘bedenken’, een zorg hebben over je kind…Voelen wát er in jou gebeurt, dat is lastiger, maar wel de sleutel tot de verbinding met je kind. Dat wat je voelde toen je kind ‘het bloed onder je nagels vandaan probeerde te halen’ probeer daar op een later moment dus nog eens contact mee te maken. Blijkbaar zit dat er dus. Wanneer je bewust gaat ervaren wat er nog onbewust is opgebouwd in jou en met liefde naar jezelf kan voelen, geef je de emotie namelijk alsnog vrij. En misschien zelfs dus wel lading op emoties die al veel ouder dan jij zijn, die jij ook hebt gevoeld bij jouw ouders en zo verder. Je hoeft het allemaal niet begrijpen. Alleen voelen. Dat geeft ruimte. En hoe meer ruimte in jou, hoe meer ruimte voor je kind om zijn eigen ervaringen op te doen. Zichzelf te mogen zijn en op eigen wijze te ontwikkelen. En jij meer ruimte om ervaringen en bijbehorende emoties van wellicht als vroege kindertijd los te laten en nog méér ouder te kunnen en durven zijn, op een manier die voor jullie goed voelt.
Jezelf zijn. Gevoelig jezelf zijn, dat gun ik ieder kind! En daarom de ouders, omdat zij hét verschil maken voor hun kinderen. Een voelbaar en langdurig verschil.
Wil jij verder aan de slag met het ‘voelen’ en de spiegel van je kind?
Ga aan de slag met tips en eigen inzichten via het GRATIS inzichtboek ‘Genieten van een Rijk Gezinsleven met gevoelige kinderen!’
